سلام علی خیر الانام...

مثل هر بار برای تو نوشتم:

دل من خون شد ازین غم، تو کجایی؟

و ای کاش که این جمعه بیایی!

دل من تاب ندارد،

همه گویند به انگشت اشاره،

"مگر این عاشق دلسوخته ارباب ندارد؟"

تو کجایی...؟تو کجایی...؟



و تو انگار به قلبم بنویسی:

که چرا هیچ نگویند

مگر این رهبر دلسوز، طرفدار ندارد، که غریب است؟!

و عجیب است

که پس از قرن و هزاره

هنوزم که هنوز است

دو چشمش

به راه است

و مگر سیصد و اندی نفر از شیفتگانش

زیاد است

که گویند

به اندازه یک « بدر » علمدار ندارد!

و گویند چرا این همه مشتاق، ولی او سپهش یار ندارد!

تو خودت! مدعی دوستی و مهر شدیدی!

که به هر شعر جدیدی،

ز هجران و غمم ناله سرایی، تو کجایی؟

تو که یک عمر سرودی «تو کجایی؟» تو کجایی؟؟!

باز گویی که مگر کاستی ای بُد ز امامت،

ز هدایت،

ز محبت،

ز غمخوارگی و مهر و عطوفت


تو پنداشته ای هیچ کسی دل نگران تو نبوده؟!

چه کسی قلب تو را سوی خدای تو کشانده؟!

چه کسی در پی هر غصه ی تو اشک چکانده؟!

چه کسی دست تو را در پس هر رنج گرفته؟!

چه کسی راه به روی تو گشوده؟!



چه خطرها به دعایم ز کنار تو گذر کرد،

چه زمان ها که تو غافل شدی و یار به قلب تو نظر کرد...

و تو با چشم و دل بسته فقط گفتی کجایی!؟

و ای کاش بیایی!



هر زمان خواهش دل با نظر یار یکی بود، تو بودی ...

هر زمان بود تفاوت، تو رفتی، تو نماندی.

خواهش نفس شده یار و خدایت،

و همین است که تاثیر نبخشند به دعایت،

و به آفاق نبردند صدایت،

و غریب است امامت.
.
.
.
من که هستم،

تو کجایی؟؟!

تو خودت! کاش بیایی

به خودت کاش بیایی…