هم قدم آفتاب میشوی و بر شبنم صبح زندگی ام میتابی

من بی هیچ گلایه ای حضورت را در میان لحظه های رنگین کمانی ام می پذیرم

هر جا که باشی سر بر آستانت گذاشته، دستان پر مهرت را میفشارم

و دنباله رو گام های بلندت میشوم.

گه گاه که سایه ی سنگینش را بر سرم می افکند

سراغم را از کسانی میگیری که نباید...

با دوستانم، در ستیزی سخت او را شکست میدهی

مثل همیشه در غمم شریک میشوی و دلیل شادی هایم هستی.

فکر اینکه روزی نبودت را حس کنم؛ ترس بر همه وجودم می افکند...

به راستی اگر نبودی               !

این روزها حتی سوسوی گرمای وجودت را محتاجم

24/7/89

نوشته شده در شنبه 89/8/1ساعت 5:41 عصر توسط قاصدک نظرات () |