چه قدر دوست دارم من

      شب مهتاب روستاها را

            پیر مردان گیوه در پا را 

                  پیر زنهای ساده روشن

                       که بلد نیستند الف و با و یا را

                             بچه هایی که تازه می فهمند 

                                         معنی نان و آب و بابا را

                                   دخترانی که رنج می کارند

                            چشمهای پر از تماشا را

                     هی چوپانی که می شکند

              دل کوه و سکوت صحرا را

      من و گلهای آفتاب گردان هر شب

می کشیم انتظار فردا را

نوشته شده در دوشنبه 89/4/28ساعت 10:4 عصر توسط قاصدک نظرات () |